نافذ البصیرة

پشت پنجره ایستاد و پرده را کنار زد. صفدر و گلی هنوز هم داشتند سر گلدان شکسته دعوا می‌کردند. صدایش را بالا برد و به پشت‌سر برگشت:

-بهت می‌گم همه چیز. نمی‌فهمی؟

ناهید یک قدم دیگر جلو آمد و مقابلش قرار گرفت. دستان لرزانش را بالا آورد و اشکش را پاک کرد و گفت:

-آخه بابا.

با فریادی که در اتاق پیچید، یک لحظه دنیا بخاطر این‌همه غربتش سکوت کرد. 

-به من نگو بابا. تو برای من هیچی نیستی!

ناهید چنگی به دامنش زد و محکم آن را مچاله کرد. در هجدهمین بهار زندگی‌اش، چطور همه چیز داشت به هم می‌ریخت؟ یک قدم دیگر جلو رفت و از پشت سر، کت مرد میانسال و اتو کشیده را گرفت و گفت:

-ازت خواهش می‌کنم بابا. آخه با یک برگه و چهارتا حرف، اینطوری درموردم قضاوت می‌کنی؟

مرد میانسال به پشت سر برگشت. دست ناهید را پس زد و چند قدم از او دور شد. در وسط اتاق شروع به قدم زدن کرد و پر تشویش چانه‌اش را لمس کرد. سرش را بلند کرد و رو به ناهید گفت:

-از اولش هم معلوم بود. از همون شب که تو رو اونطوری به دست من رسوندن. زنم مرد و بعد هم همه چیز به هم ریخت.

ناهید اشک‌هایش را پاک کرد و به سمت مردی که بابا خطابش می‌کرد رفت و ملتمسانه نگاهش کرد. با شرم و تردید گفت:

-تقصیر من چیه؟ چرا می‌خوای من رو بدبخت کنی؟

مرد چشمانش را گرد کرد و دوباره به سمت پنجره رفت. نگاهی به داخل حیاط انداخت. گلی داشت گریه می‌کرد و صفدر بالای سرش داشت غرغر می‌کرد. نم باران گرفته بود و گلی لجوجانه همان‌جا نشسته بود. مرد عصبانی شد و پنجره را گشود:

-اَه، گلی پاشو برو دیگه، چقدر گریه می‌کنی!

صفدر سرش را بلند کرد و با شرمندگی و لهجه خاصش گفت:

-چشم آقا جهان، من شرمندتم.

جهان به سمت ناهید برگشت و با غرور گفت:

-تو هم آبغوره نگیر. الان ماشین می‌رسه. باهاش برو پیش نیره و دیگه هیچ وقت هم برنگرد.

ناهید زار زد و روی زمین افتاد:

-بابا تو روخدا، من جز تو کسی رو ندارم.

جهان به سمت ناهید برگشت و با عصبانیت غرید و گفت:

-ببند دهنت رو. تو برای من با یه دختر غریبه هیچ فرقی نداری. اون برگه‌ها و اسناد رو وکیلم بهم داد. اون آدم زبردستیه. مو لای درز کارهاش نمی‌ره. تو دختر من نیستی. معلوم نیست اون شب که من تو این ده خراب شده نبودم، چه اتفاقی افتاده. تا واقعیت رو هم نفهمم دست برنمی‌دارم.

ناهید دوباره ملتمسانه به جهان چشم دوخت و گفت:

-پس من چه کار کنم؟ من یه عمر این‌جا بودم. تو بابای منی.

-من دیگه بابات نیستم! برو دنبال زندگیت.

صدای کوبیده شدن در با ورود صفدر همزمان شد. چمدانِ ناهید را به دستش داد و گفت:

-ماشین اومد.

جهان با چشمانی قرمز به رفتن ناهید خمیده خیره شد. آن برگه‌ها، در چند دقیقه، همه آن هجده سال را به چالش کشیده بودند. صفدر در را می‌بست که جهان لب باز کرد:

-دلم نمی‌خواست بره، ولی مجبور شدم. اون برگه‌ها رو خودم دادم وکیلم بیاره. دلم نمی‌خواست ناهید رو بیشتر از این با خودخواهی از نیره مادرش دور نگه دارم. توافق کرده بودم هجده سالش تموم شد، بفرستم پیشش. اون می‌ره پیش مادر واقعیش!

صفدر هاج و واج محو شنیده‌هایش شده بود. جهان پرده را انداخت ‌و دوباره به سمت صفدر برگشت:

-زنم بچه‌اش مرده بود و من با زور ناهید رو از مادرش نیره که یه زمانی مستخدمم بود گرفتم که زنم ناراحت نشه. بعد از مرگ زنم نتونستم دوری ناهید رو تحمل کنم. به نیره وعده و وعید دادم و گفتم بیاد این‌جا دورادور با ناهید باشه تا ناهید باهاش خو بگیره بخاطر امروز.

قطره اشکی که هیچ وقت هیچ کس از جهان ندیده بود، از گوشه چشمش چکید. به سمت پنجره رفت و آن را با شدت باز کرد. نفس عمیق کشید و بلند فریاد زد.

+فاطمه صداقت

بسم الله 

صدای تیک تاک ساعت پاورچین از روی بالشت داخل گوشم پا می‌گذاشت، صدایی آزار دهنده که تو اون لحظه از همه چیز بیشتر اذیتم می‌کرد. چشمم رو باز کردم و نگاهی به ساعت انداختم، روز جمعه بود و جز خوابیدن برنامه ای نداشتم ، حوصله ام سر رفته بود نیاز به یه برنامه ای داشتم که حالم رو خوب کنه مثلا کافه، سینما، پارک، مهمونی یا همدمی که کنارش گذر زمان رو حس نکنم از اون همدم هایی که کنارشون دلت گرم و قهوه ات سرد بشه .

پتو رو محکم بغل گرفتم و به پهلوی راست چرخیدم نگاهم افتاد به در باغ سبز کتابخونه، از صبح تا الان چند ساعتی می شد که حوصله نداشتم از بی حوصلگی چشمم روی جلد کتاب ها قدم می زد و یکی یکی برسی می‌کرد ، وقتی چشمش به نام قرآن خورد توقف کرد و دلش همنشینی با کتاب خدا را طلب کرد.

بر حسب اتفاق از اول کتاب تصمیم به مطالعه گرفتم و به آیه 

(وَمِنَ النَّاسِ مَن یَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ وَبِالْیَوْمِ الْآخِرِ وَمَا هُم بِمُؤْمِنِینَ

ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﺩم  ﻣﻰ  ﮔﻮﻳﻨﺪ : ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ۸.)رسیدم.

احساس سردی کردم، کمرم لرزید و توان از بدنم رفت.

فکرم مثل چرخ دنده های ساعت شروع به چرخیدن کرد

باخودم گفتم واقعا از کجا می‌دونی این ایمانی که داری همان ایمانی باشه که مطلوب خداوند متعال هست.

واقعا من مومنم؟

+علی اصغر طالب حقیقی

سهراب 10 سالشه 

عاشق بره سفید و نازی که چند ماهی از هم بازی شدنشون باهم میگذره از بس حواسش پی سر و کله زدن با گوسفندا کنار رودخونه پرت میشه چن باری از بابا رستم سوقولمه خورده  که با اخم مهربونش بهش میگه:  «پیرشده بلندشو برو یه کتری آب پر کن.  بعد ناشتایی تا حالاچایی نخوردم سرم درد گرفته.»

بابا سهراب یه بختیاری اصیل و نجیبه. عاشق کار، خونواده ،گل پسرش سهراب، چایی آتیشی، چرت دم ظهر و چوب دستیشه و البته شاهنامه.

اخم و سوقولمه هم از روی علاقه زیادیه چون بعد کلی نذر و نیاز خدا سهرابو به رستم و گل نسا بخشید. 

سهراب از وقتی فرق دست چپ و راستشو فهمید ننه گل نساشو به یاد میاره که خروسخون  نشده دنبال آماده کردن آتیش تنور، کره و سرشیر و مخلفات  صبحونه برای اهل خونس آخه اینجا کله سحر همه بیدار میشن و میفتن دنبال یه لقمه نون حلال که خدا از طبیعت بذاره تو دامنشون، فرقی هم نداره زن باشی یا مرد  پسر باشی یا دختر پیر باشی یا جوون بزرگ باشی یا کوچیک

همه دستگیر بقیه خانواده ان و کم کار نمیذارن خلاصه کار من و تو ندارن.

یه روز صبح سهراب که گرم بدو بدو دنبال بره ناقلاش بود چشمش خورد به یه بوته که تا حالا تو صحرا  به چشمش نیومده بود

پیش خودش فکر کرد الانه که بابا رستم صداشو بذاره رو سرشو بهانه چایی بگیره چی بهتر از این مزه چایی با این بوته حتما بهتر میشه

رفت طرف اون بوته  که تا حالا به چشمش نیومده بود.

بابا رستم که سر چرت دم ظهرش  اصلا با کسی شوخی نداره داشت چرتشو میزد که  یه دفعه صدای ترسناکی کل دشتو پر کرد مثل جن زده ها از جا پرید چند لحظه طول کشید دوزاریش بیفته الان کجاس سری چرخوند بع بع گوسفندا کل دشتو برداشته بود

سریع چوب دستیشو برداشت که حق گرگ مزاحمو بذاره کف دستش چشم تیز کرد بین گله اما خبری از گرگ نبود اما اون دود و خاک برای چیه که یه کم اونطرف تر از گله به هوا بلند شده رفت طرف گرد و غبار بابا رستم یکهو چشماش گرد شد خدا این که چوب دستیه سهرابه، اینجا چه کار میکنه  بازم این پسر دویده دنبال گوسفندا و چوب دستیشو جا گذاشته مگر دستم بهش نرسه میدونم چکارش کنم  همینکه این جمله از ذهنش میگذشت جلو تر که رفت چیزی رو دید که نباید میدید سهراب غرق  خاک و خون با صورت افتاده کف خاک داغ صحرا و داره پای برهنشو رو زمین میکشه رستم دوید و سهرابو برگردوند. خدایا چه خاکی به سرم شد آخه پیر شده! این  جا چه کار داشتی مگه  صد بار بهت نگفتم طرف سنگر این بعثیای بی پدر مادر نیا الان من جواب گل نسا رو چی بدم همینطور که رستم داشت برای بار آخر سر  سهراب غرولوند میکرد سهراب  با خرخر یه نفسی زد و تموم. الان فقط صدای زاری رستم  کنار جسم بی جون سهرابش به گوش میرسه که گاهی بین بع بع گوسفندا گم میشه.

ای کاش اون بوته لعنتی اصلا هیچ وقت به چشم سهراب نمیومد.

 ای کاش صدام  بی شرف از مادر زاده نشده بود.

 ای کاش رستم عاشق شاهنامه نبود تا سهراب زندگیش رو دستش جون نده.

ای کاش ‌.....

+علی فتحی

حوصله‌اش نبود که از پله ها بالا برود اما مجبور بود. دوباره همان برگه‌ی همیشگی را روی آسانسور دید«آسانسور خراب است». از برگه عکس گرفت و استوری گذاشت و نوشت امروز هم مثل همیشه. با پا محکم به در کوبید. کیفش که با کتابهای که از کتابخانه امانت گرفته بود سنگین‌تر از همیشه شده بود را روی زمین می‌کشید. همین طور که از پله‌ها بالا می‌آمد شروع کرد به شمردن اعداد انگلیسی: one, two,three,four…

همیشه این کار را می‌کرد. سختی بالا رفتن از پله‌ها را کمتر می‌کرد. به ایستگاه ها که می‌رسید استراحتی می‌کرد. دوست داشت ایستگاه‌ها پنجره‌ای داشتند تا او می‌توانست بیرون را نگاه کند اما خفه و کسل کننده بودند. دیوارها همه کنده شده و داغون بود. رنگهای‌دیوار پوسته کرده بود. طبقه‌ی سوم می‌نشستند. همین که به ایستگاه طبقه‌ی سوم رسید نشست لبه‌ی پله. کارش بود. کفش‌هایش را از پا در می‌آورد پرت می‌کرد سمت جا کفشی. هر طبقه دو واحد بود. طبقه‌ی سوم آنها بودند و یک پیرزن غر‌غرو. همین که به خانه می‌رسید. پیرزن در را باز می‌کرد و می‌گفت: «دختر کفش‌هاتو، تو جا کفشی بزار. شلخته نباش.»

برای اینکه لج او را درآورد کفش‌هایش را در می‌آورد و پرت می‌کرد سمت جا کفشی. دو سه دقیقه‌ای ایستاد اما خبری از همسایه نشد. تعجب کرد. خیلی گرسنه‌اش بود. ناهار را بر هر چیزی ترجیح داد. کلید را به در انداخت. کیفش را همان‌جا دم در گذاشت. جوراب‌هایش‌ را انداخت جلو کیفش. مقنعه‌اش را پرت کرد روی مبلها و همانطور با مانتو رفت سر قابلمه. مادرش گفت دستاتو بشور و  رفت سر کابینت و گفت:«قبلنا سلام تو دهنت بود. تا یه آب به سر و روت بزنی منم ناهارت راکشیدم.» گفت:« ببخشید خسته‌م».

ناهارش را خورد و به اتاقش رفت. طبق برنامه‌ی همیشگی‌اش پرده‌های کر‌کره‌ی اتاقش را کنار زد. پنجره را باز کرد. قفس قناری‌اش را لبه پنجره گذاشت. رمز گوشی‌اش را زد. آهنگ مورد علاقه‌اش را گذاشت. چشمانش را بست. خودش را در همان خانه‌ی همیشگی دید. خانه‌ای که بارها و بارها برای مادر تعریف کرده. خانه‌ای ویلایی‌. محله‌ی سمیرا و امیر. خانه‌ای که همیشه به پوری خانم پزش را داده. همان پیرزن غر‌غرو بارها و بارها او را در رویایش دیده بود. با اینکه او را دوست نداشت اما نمی‌توانست او را از زندگیش کنار بگذارد. پیرزن بیشتر صبح‌ها با دستان ضمختش برای او کشک می‌آورد. می‌گفت بخور خوب است. در رویایش او را زیاد می‌دید. با همان پیرهن گل ریز و روسری های ساده‌ی زیبایش. بیچاره نه‌پای رفتن به بیرون را داشت و نه کسی را داشت که به او سر بزند. چطور می‌شد ماهی یکبار یا نهایت دوبار در ماه پسر و عروسش به دیدنش می‌آمدند. همیشه دوست داشت همین پیرزن غر‌غرو مادر بزرگش بود. مادر بزرگی که هیچ وقت ندید. در رویایی ساختگی و همیشگی‌اش غوطه ور بود که مادرش در باز کرد. هراسان بود. هندزفری را از گوشش کشید. گفت:« چیه مامان؟چی شده؟هول ورم داشت.»

مادر گفت:« بچه‌ای که هوای پدر مادرش را نداشته باشه برای مردن خوبه»

بلند شد سر پا، هندزفری را انداخت روی تخت و گفت:«مامان چی شده؟من کاری کردم؟»

مادر گره روسری‌اش را محکم کرد و گفت:«خونه را بهم نریز،اتاقت را مرتب کن. نگاه کن زیر تختت را، لباس که کثیف میشه جاش زیر تخت نیست خود به خود که شسته نمی‌شن. بزارشون تو سبد تا آخر شب لباس‌شویی را روشن کنم.» می‌خواست ادامه بدهد که گفت: «مامان چی شده؟ کجا میری؟» 

مادرش همانطور که داشت به سمت در اتاق می‌رفت گفت:«پوری خانم حالش بد شده. حالش خیلی خوب نیست دکترا گفتن دعا کنید مثل اینکه نمیشه عملش کنن.»

به اینجای حرف مادرش که رسید دیگر چیزی نمی‌شنید. غصه‌اش شد. یکباره دلتنگ پوری خانم شد. او را دوست داشت. مادر که رفت او هم رفت کلید انداخت و وارد خانه‌ی پوری خانوم شد. همه‌جا تمییز بود. رفت آشپزخانه. سماور خاموش بود. اشک در چشمانش حلقه زده بود. قوری گل قرمز سرد بود. اصلا هوای خانه‌ی پوری خانم سنگین بود. جانمازش مثل همیشه پهن بود. پشیمان بود از تمام رفتارهای زشتی که با پوری خانم داشت. پوری خانم هم‌بازی‌اش بود. همسایه‌اش بود. مادربزرگش بود. چادر نماز پوری خانم را سرش کرد و گفت: لعنتی تو چقدر صبور و مهربان بودی. حالا من با نبودنت چه کنم. بی اختیار گوشی‌اش را برداشت عکسی از جانماز پهن پوری خانوم گرفت و استوری گذاشت. روی عکس نوشت برای بهترین مادر بزرگ دنیا دعاکنید….

+سایه

سال چهارم دانشگاه بود از بس درسخون و با اخلاق بود همه برای همکلامی باهاش سر و دست میشکوندن نمیدونم چرا ولی یه حس حسادت ریزی وقتی میدیدمش وجودمو قلقلک میداد ولی فورا یاد خوبی هایی که در حق خودم کرده بود می افتادم و میزدم تو دهن حسادتم. مگه میشه آدم نسبت به کسی که شب امتحان وقتشو برا آدم خنگی مثل من هدر میداد بی تفاوت باشه؟

هیچ وقت نبوغ ذاتی و تمجید اساتید باعث نشد خودشو تافته جدا بافته بدونه و برای دیدنش به زحمت بیفتیم. اگر احساس میکرد کسی واقعا شیفته یادگیری و تکامل هست با تمام وجود همراهش میشد براش مهم نبود طرف مقابل قبلا بارها به خاطر درس خوبش اونو با عبارات بدی صدا میزد درست برعکس میلاد، بودن دانشجوهایی که یک هزارم استعدادشو نداشتن اما خدا نیاره روزی رو که تو امتحان نمره خوبی میگرفتن اونوقت بود که  برای دیدنشون باید با مدیربرنامه هاشون هماهنگ میکردی و باریش پروفسوری تو دانشکده باد به غبغب مینداختن و به بقیه با یه نگاه عاقل اندر سفیه خیره میشدن و منتظر بودن بهشون سلام کنن . نمیدونم چرا ولی بارها با دیدنش یاد این شعر می افتادم

افتادگی آموز اگر طالب فیضی 

هرگز نخورد آب زمینی که بلند است

+علی فتحی

تحریم و مسدود سازی حساب‌های امام خامنه‌ای در بانک‌های جهانی جدا از اینکه به دریوزگی افتادن ترامپ را نمایان می‌کند

تکمیل کننده پازل رسوایی #مخملباف هست

اینجاست که می‌گویند عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد.

+سید علیرضا مصطفوی

در هنگامه ای که زنان و دختران در جامعه های سرمایه داری، از نگاه خفت بار مردان به جایگاه زنانگی به ستوه آمده اند و فریاد دادخواهیشان به گوش کسی نمی رسد، دختران و زنان این سرزمین، با بانویی بهشتی همسایه اند که وجودش همه معادله های دنیا را، از جاهلیت اولی گرفته تا فرانو به هم زده است. بزرگ بانویی که مردان در مقابل عظمت جایگاهش و هیبت وجودش به کرنش آیند. عابده ای که به حق ثابت کرد چگونه می شود که یک زن حتی در زمان مماتش،  محل رجوع مردان سترگ تاریخ و مرقدش، مختلف الملائکه و توسل به او، نقطه آغاز معبری نورانی به آسمانها باشد.

محدثه ای که از مدینه، جاری شدنی زینب وار را از سرگرفت و همچنان در گستره تاریخ با زلال وجودش، پلیدیهای سیاستهای مأمونی و هارونی قدیم و جدید و نهضتهای منحرف استبداد بنی امیه ها و عصبیتهای جاهلی بنی عباس ها را افشاء می کند و از صفحات تاریخ می زداید و صدای رسالتش نه که به سرزمین خراسان ختم شود، بلکه اکنون هم در دورترین نقطه شرق و غرب طنین انداز است و دنیا را به دوستی با ولایت فرامی خواند.

کریمه ای که برادر بزرگوارش، زیارت او را هم تراز زیارت خود دانسته و "کرامت" را معنا و آبروی دیگری بخشیده است...

گرچه که کتاب قطور تاریخ، چندبرگی بیشتر را به زندگی اخت الرضا اختصاص نداده است اما شأن ایشان نه فقط از لابه لای همین چند برگ که با اقرار رهیافتگان به محضر او نمودار است. دل‌های بیقرار در آرزوی وصالش تا قلب شهر آل الله پر می کشند و قلبهای عاشق، زمزمه های عاشقانه برایش می سرایند.

در انبوه عاشقان و شیفتگان این بانوی پیراسته و آراسته، ما طلبه ها اما با این همسایه والامقام سَر و سِرّ دیگری داریم. بانو شاید ما را خوب می شناسد و نگاه دیگری به ما دارد و انتظارات برحق دیگری. چرا که رسالت ما از جنس رسالت معصومه است. حرمش برایمان حکم خانه یک خواهر عزیز و شفیق را دارد که مشتاقانه باب درد و دل با او می گشائیم و او ناگفته هایمان را چه عالمانه می خواند و اجابت می کند.

+محدثه

در روایات اهل بیت علیهم السلام به فال نیک زدن سفارش شده.

در۸سال جنگ تحمیلی علیه کشورمان ماتقریبا دست خالی بودیم درمقابل عراقی که ازسوی کشورهای زیادی حمایت می شد.الحمدلله ازپس آن جنگ به خوبی برآمدیم.الان هم درجنگ اقتصادی شدیدی قرارداریم.که مردم فشارخیلی زیادی متحمل شده اند.آیااین جنگ راهم به فال نیک بگیریم که بعدازآن شاهدرونق تولیدخواهیم شد؟؟

ان شاءالله که اینطورخواهدشد.

+هادی خلج